Duman cikiyordu topraktan.
Kapliyordu dort bir yanini insanlarimin.
Maviyi goremiyordu gozleri.
Konusamiyordu onu.
Darmadagin ediyordu duman onlari,hasta,bicare.
Tek iyiligi dumanin gormeleriydi arada bir kirmiziyi.
Kuslar bile terketmisti orayi.
Guvercinler yoktu artik damlarda.
Yoktu suruler otlaklarda.
Kopekler yiyordu onlarin leslerini.
Bikmadan usanmadan.